Oef, Wendy kan eindelijk even op adem komen. Kleine zus Marine, in normale omstandigheden een blonde orkaan die met windsnelheden tot tweehonderd kilometer per uur door het huis raast, ligt met haar been in het gips. Ze zal dus enkele weken lang niet meer van de trap kunnen stormen, ze zal niet meer als een losgeslagen jonge hond voor dag en dauw op Wendy’s bed kunnen springen en voorlopig geen trampolinespringen op de bank meer of hindernisloop rond de tafel. En afgelopen met het muurklimmen... in de gordijnen. Hoewel… Denkt Wendy nu echt dat één been in het gips er plots voor zal zorgen dat haar zusje een poeslief engeltje wordt? Bij de sisters, peis en vree?... Zeg maar nee!