Ondanks de vanzelfsprekendheid van het sterven leven we in een maatschappij die erop gericht is de dood te ontkennen. Wij mensen voelen ons schuldig over het feit dat we sterven, omdat we eigenlijk niet precies weten hoe we moeten leven. Toch zijn leven en sterven niet met elkaar in tegenspraak. Wie goed kijkt, ontdekt dat begin en einde elkaar voortdurend afwisselen in een dans van vluchtige vormen zoals de Tibetaanse meester Sogyal Rinpoche in deze bloemlezing ons bestaan omschrijft. Waarom is het dan zo moeilijk om de dood als gegeven te accepteren? Hoe dienen we om te gaan met verlies en welke levenslessen kunnen we daaruit leren? En hoe wordt er gedacht over een voortbestaan na de dood? Op deze algemeen levende, maar vaak onuitgesproken vragen wordt een antwoord gegeven. Centraal staat de boodschap dat we alleen ten volle kunnen leven wanneer we bereid zijn het oude los te laten en ons steeds weer open te stellen voor wat zich aandient.