Maastricht is volgens een recente enquête de stad waar de meeste Nederlanders hun vakantie willen doorbrengen. ‘Proef die Bourgondische sfeer’, zingt een van haar verloren zonen, Benny Neyman.
Mocht men dit geluk smaken, dan zal het de toerist opvallen, dat de Maastrichtenaar een zeer eigenaardige taal spreekt; niet alleen in de honderden cafés, maar overal waar hij zijn mondje moet roeren.
Dit boekje wil een reisgids in die stad en haar taal zijn.
Op een levendige wijze voeren twee Maastrichtse Neerlandici hun Hollandse vriend door hun stad om hem kennis te laten maken met Mestreech en ’t Mestreechs. Ze leren hem ‘huidvleis’ eten en ‘Mestreechs Aajd’ drinken; ze laten hem bij MVV ‘nao vaöre’ schreeuwen en ‘opte Merret’ de ‘Bananenbokser’ beluisteren, die zelfs melige bananen nog sappig weet te slijten. En hij maakt ‘verpópzak’ kennis met tientallen import-Maastrichtenaren die al enkele jaren de cursus ‘Mestreechs veur Hollenders’ gevolgd hebben. Zij verzekeren hem: ‘Mestreechs moule is sjiek!’ (Maastrichts spreken is onwijs gaaf).
In ‘Sjöd miech nog eint in’ (lett.: Schenk mij d’r nog eentje in; fig.: Maak mij nog iets wijs) wordt de lezer spelenderwijs op de hoogte gebracht van de talige kenmerken, die een van de oudste Nederlandse cultuurdialecten met zijn rijke literatuur heeft.
Jan Coumans en Phil Dumoulin studeerden samen M.O. en doctoraal Nederlands. Zij vertaalden en bewerkten de bekende musical ‘My fair lady’ in hun moedertaal en zijn bestuurslid van de ‘Krink Mestreech’ van de Limburgse dialectvereniging ‘Veldeke’