Hoofddoel van de medische en psychosociale hulpverlening is om tot een goede therapie te komen.
Mensen uit andere culturen richten zich vaak tot een Nederlandse hulpverlener met pijnklachten waarvoor geen lichamelijke oorzaak aan te wijzen is. Het is dan aan de arts of therapeut te ontdekken wat er achter de pijn aan psychische problemen schuilgaat.
Omdat de patiënt echter uit een andere cultuur afkomstig is, leidt het gesprek vaak tot onbegrip en misverstanden. De communicatieproblemen beginnen vaak al bij het kennismakingsgesprek. Zo zijn mensen uit andere culturen, waar verbale kennis vaak veel minder dominant is dan in onze cultuur, er niet zo toe geneigd hun gevoelens op een directe manier onder woorden te brengen. In hun communicatie speelt het non-verbale een grote rol en wordt een boodschap overgedragen door vergelijkingen en parabels, die niet letterlijk opgevat moeten worden.
Belangrijk voor de therapie is ook om rekening te houden met de groepsgerichtheid en afwijkende culturele codes omtrent Dijn- en lichaamsbeleving. En ditzelfde geldt voor bijvoorbeeld de verzekeringsgeneeskundige die moet beoordelen in hoeverre iemand arbeidsongeschikt is.
Verder geeft de auteur een overzicht van in de eigen cultuur gebruikte behandelingsvormen, o.m. in Egypte, Marokko,
Sri Lanka en Suriname. Het blijkt, dat vele aspecten van deze etnotherapieën, zoals geloof in demonen, offers, amuletten als therapie niet onderdoen voor ons geloof in trauma's, het onbewuste, verwerkingsprocessen, enz.