In een smoezelig handschrift uit de 15de eeuw komt een vrolijke tekst voor, die op rijm allerlei typen uit de laatmiddeleeuwse samenleving uitnodigt om te komen brassen en vrijen in het gilde van de Blauwe Schuit. Verlopen adel, verwende rijkeluiszoontjes, vraatzuchtige monniken en geile nonnen worden aangespoord om het gilde luister bij te zetten. Maar geven deze bijna 300 versregels inderdaad zomaar een kijkje in het onstuimige leven van een pretgilde? Waarom varen deze mislukkelingen dan weg naar de verdoemenis?

Het is niet echte vrolijkheid die deze tekst adverteert. Hij behoort tot de verbeeldingen van het laatmiddeleeuwse carnaval, waarbij op ironische wijze de gebreken gehekeld worden van hen die niet konden voldoen aan de eisen die een nieuwe burgermaatschappij in opkomst ging stellen: hard werken en investeren.