Toen negentig jaar geleden, op 15 april 1903, de Nederlandsche Chemische Vereeniging werd opgericht, had de beoefening van de scheikunde in ons land al een bewogen leven achter zich. De stormachtige ontwikkeling van de chemie in onze eeuw zal bij velen wellicht de vraag doen opkomen hoe dat allemaal is gegroeid.
Ook ons land kende zijn alchemisten, die tevergeefs probeerden goud uit onedele metalen te bereiden. Ook hier vinden we aanhangers van de Duitse arts Paracelsus, die het doel van de alchemie wijzigde in het langs scheikundige weg bereiden van geneesmiddelen. De scheikunde, die eerst hulpwetenschap was voor de geneeskunde en vooral door artsen en apothekers werd beoefend, ontwikkelde zich in de negentiende eeuw tot een zelfstandige wetenschap.
De meestal bescheiden rol van onze landgenoten in de internationale ontwikkeling van de chemie werd tegen het einde van de achttiende eeuw doorbroken toen dezen de eerste en ijverigste aanhangers werden van het nieuwe scheikundige stelsel van de Fransman Antoine Laurent Lavoisier.
In de negentiende eeuw speelde de chemie in ons land een internationale rol, eerst met het 'biochemische' werk van de Utrechtse hoogleraar Gerrit Jan Mulder, later vooral in de tegen het einde van de eeuw opkomende fysische chemie, waarin Jacobus Henricus van 't Hoffen Hendrik Willem Bakhuis Roozeboom een centrale plaats innamen. De chemische Industrie, die al in de zeventiende eeuw een bloeiperiode kende, kreeg pas tegen het einde van de vorige eeuw weer zijn betekenis.
In dit boek wordt niet alleen aandacht besteed aan de ontwikkelingsgeschiedenis van de scheikunde in ons land en de plaats ervan in de Internationale context, maar ook ingegaan op de kaders waarbinnen ze werd beoefend.