Dit boek is woordelijk op telepathische wijze ontvangen en dus eigenlijk geschreven door mensen, die meer dan zevenhonderd jaar geleden van de aarde zijn weggegaan. Sindsdien zijn ze nog steeds helpend met de mensheid verbonden. Zij rusten niet voor het doel van de Schepping, een rechtvaardige wereld is bereikt. Totdat iedere geschapen ziel heeft ingezien waarom hij bestaat.
Zo ontstonden drie reeksen van bij elkaar behorende verhalen, die duidelijk maken, wat de mens na de aardse dood kan verwachten in de duizenden hemelen die er zijn, en waarom.
De middelste reeks handelt over mensen, die door gebrek aan inzicht tot hun eigen schade, tegen de wetten van de kosmos hebben gehandeld.
Het blijkt dat de hel niet eeuwig is, en niet bedoeld als straf, maar als laatste redmiddel om hardnekkig weigerende zielen tot inzicht te brengen. Wat weigeren zij dan? De goede gedachten, die hen voortdurend worden ingelegd, geïnspireerd, door de oudere broeder of zuster, die de zorg voor deze mens heeft.
God rust niet voor de laatste ziel is opgetrokken naar het Licht en dus rusten zijn dienaressen en dienaren ook niet.
Eenmaal zal iedere ziel tot diepe dankbaarheid geraken over het zijn, wat haar (hem) ook overkomen zou zijn in de verschillende levens. De begrippen reïncarnatie en tweeiingziel komen op verschillende plaatsen voor.
Het leven heeft, zeer veel zin.