Dit 'laatste dagboek' bevat het enige dat door Krishnamurti zelf in volstrekte eenzaamheid op tape is ingesproken. Na het succes van het in 1983 uitgegeven Dagboek werd Krishnamurti aangemoedigd door te gaan met het maken van dagboekaantekeningen. Omdat zijn handschrift inmiddels wat onduidelijk was geworden, stelde men voor in plaats van met de hand te schrijven de tekst in te spreken op een gloednieuwe bandrecorder. Op één na zijn al deze dagboekteksten opgenomen in zijn eigen woning, Pine Cottage in het Ojai-dal, ten noorden van Los Angeles. Hij dicteerde 's morgens, in bed, na zijn ontbijt, ongestoord. De lezer komt in deze aantekeningen dan ook heel dicht bij Krishnamurti - soms lijkt het alsof je onderdeel bent van zijn bewustzijn. In sommige passages gaat hij in gesprek met een denkbeeldige bezoeker, die hem vragen komt stellen. De kern van wat Krishnamurti ons te zeggen heeft is in dit boek aanwezig en voor degenen die hem niet alleen een filosoof, maar ook een dichter vinden, gaat van de natuurbeschrijvingen waarmee hij het merendeel van deze aantekeningen begint, een rust uit die hen intuïtief ontvankelijk zal maken voor daaropvolgende tekst. Opvallend genoeg gaat de laatste en misschien ook wel mooiste tekst van dit dagboek over de dood. Twee jaar later stierf hij in diezelfde slaapkamer van Pine Cottage.