De overpeinzingen, hartenkreten of persoonlijke herinneringen van Ephimenco laten zich lezen als een dagboek dat het sluitstuk vormt van een bewogen eeuw. Ze zijn nooit uit strategische overwegingen opgetekend maar vanuit een ware behoefte aan authenticiteit, zowel in emotioneel als in intellectueel opzicht. De auteur laat niet alleen zijn blik dwalen over tal van gebeurtenissen die ons in het laatste jaar van het tweede millennium diep hebben geraakt - van Gorinchem tot Kosovo via Zwaagwesteinde en Kollum - maar neemt ook duidelijk stelling in deze materie. In deze kroniek van een fin de siècle spelen verontwaardiging en twijfels, maar ook humor en zelfspot een voor-aanstaande rol. Tal van leugenaars worden opgevoerd. De autobiografische notities van de auteur zijn op hun beurt vaak ontroerend of hilarisch.