De verhalen, geschreven tussen 1985 en 1992, zijn op het eerste gezicht heel divers, van pure fictie tot en met 'gereconstrueerde dagboekaantekeningen', spelend in Suriname of in Nederland, met heel verschillende personages, soms een 'ik', soms een 'zij': van een opgroeiend meisje tot een uit het lood geslagen weduwe. Maar belangrijker nog dan de verschillen zijn de overeenkomsten - de thematiek (communicatie en lichamelijkeheid in altijd 'spannende' relaties) en het taalgebruik (met een doordacht gebruik vn volkomen eigen metaforen)-, die de kracht en het unieke karakter van Astrid Roemer's schrijverschap uitmaken: Literatuur die de taal van het lichaam spreekt.