Het is ondenkbaar dat er een lente zou kunnen zijn zonder sneeuwklokjes, viooltjes of sleutelbloemen. Voor ons maken ze het wezen van de West-Europese lente uil. Het is even onmogelijk ons een echte kindertijd in te denken zonder Sneeuwwitje, Roodkapje of de Kikkerkoning. Ons ontluikend gevoelsleven werd door deze sprookjes gevoed, onze groeikrachten waren ermee verwant. Waren het niet de sprookjesfiguren die ons leerden hoe de gouden schat in onze eigen ziel te ontdekken? Ze deden ons begrijpen dat trouw de ziel mooi maakt, dat zuiverheid haar hoogste geluk is en dat armoede haar innerlijke glans zichtbaar maakt. Geen enkel ander literair voortbrengsel, zelfs niet de grootste klassieke werken, oefent zo'n diepgaande werking uit op de ziel van de mens.

In Sprookjeswijsheid probeert Rudolf Meyer een antwoord te geven op de vraag waarin die onverwoestbare kracht van het sprookje beslaat. Hij doet dit aan de hand van de motieven die in de sprookjes voorkomen. Daarnaast gaat hij in op de sprookjeswereld van een aantal volkeren.