In voorhistorische tijden maakten de mensen niet altijd een onderscheid tussen de wereld van de zichtbare dingen en de wereld van de bovenzinnelijke machten: góden en mensen waren nog niet geheel uit elkaar gegaan. De mens had het gevoel zich direct op de onderste trede van de scheppende wezens te bevinden. Boven zich zag hij de rijken der góden. Deze góden behoorden echter bij hem, zoals hij bij hen behoorde. En wanneer hij naar de natuur om zich heen keek trof hij overal een wereld aan die hem aan Ymir herinnerde, de onmetelijk grote reus, uit wie alles is ontstaan. Hij herinnerde zich dit echter half als in een droom. Niet altijd onderscheidde hij scherp tussen de helderheid van het heden en de droom van de herinnering.
In de loop der tijd trad de gave van het schouwen en zich herinneren steeds sporadischer op. Ten slotte waren er nog slechts enkelen - vooral vrouwen - die op bepaalde momenten als het ware in vervoering raakten. Dan hadden ze visioenen en door hun mond openbaarde zich de oeroude, heilige mare, 'Het lied van de stammoeder'. In de oude, poëtische Edda zijn liederen van deze oorsprong bewaard gebleven.
De inhoud van de in deze uitgave opgenomen godenverhalen is ontleend aan de liederen uit deze 'oude' Edda en aan de sagen uit de proza- of 'jonge' Edda. Slechts een enkele maal werden andere bronnen gebruikt. Ook zal men hier en daar zinnen aantreffen die niet direct teruggaan op de hier genoemde bronnen. Hun functie is uitsluitend ervoor te zorgen dat betekenis en samenhang niet verloren gaan op die plaatsen, waar deze anders voor het huidige begrip duister zouden blijven.