We hadden haar Anna willen noemen is liet dagboek van een vrouw die haar kind verloor in de zesde maand van haar zwangerschap. Ze schreef om de belangrijke herinneringen te bewaren, en om deze te delen met haar partner en haar familie.

Vooral toen ze zich realiseerde hoe belangrijk de verhalen van andere vrouwen voor haar waren, besloot Ida de Vries dat andere mensen haar dagboek mochten lezen.

We hadden haar Anna willen noenzen is een ontroerend verslag; het i, ook informatief en ondersteunend. Het begint op de dag dat Ida de Vries vermoedt dat er iets mis is met de zwangerschap. Als blijkt dat het kindje dood is, begint een emotionele en drukke tijd. Ze moet de begrafenis regelen terwijl ze nog moet bevallen. Praten over de dood van de baby kan ze nog niet, maar familie, vrienden en mensen op haar werk moeten worden ingelicht. Kraamhulp is nodig, maar is slecht te rijmen met haar verlangen naar rust.

Veel vrouwen hebben het dagboek met grote waardering gelezen.

-'Ik heb het boek bijna in één adem uitgelezen, als het w; verslonden, het liet me niet los, en nu nog niet.' Mevr. F.S. -'Je hebt zo verhalend, gedetailleerd en eerlijk geschreven... Je hebt woorden gevonden waar menig ander tevergeefs naar zoekt.' Mevr. T.R.-B.