Vanaf het midden van de jaren zestig legt Harrie Gerritz zich toe op het realistisch weergeven van zijn favoriete droomplekken. Hij vinst die plekken in zijn dierbare thuislandschap, hetgebied tussen twee grote internationale rivieren die door Nederland stromen en uitmonden in de Noordzee.Het uitgangspunt bij Harrie Gerritz is weliswaar figuratief, maar resulteert in een gestileerde beeldtaal waarin de nadruk ligt op de elementen die voor de kunstenaar cruciaal zijn. Het horizontaal-verticaal gelede landschap met wolken boven boomformaties, agrarische hekwerken en landelijke bouwwerken vormt het hoofdmotief.

Meer dan veertig jaar klater is de blik van de kunstenaar sterk geëvolueerd. Het vertrouwde domein is steeds meer een mentaal landschap geworden. Bouwwerken projecteren een archetype van menselijke nederzettingen. Een toren in het landschap is een geometrische vorm geworden, een pijl die als een embleem op het doek staat. Het is een landschap van de verbeelding.

Het landschap heeft genoeg aan summiere horizontale en vertikale lijnen, of slechts aan enkele strepen en vlakken. De natuur zelf maakt de dingen wel duidelijk. En zeker voor het geoefende oog van de kunstenaar die het fenomeen al decennialang doorvorst: 'Het landschap zit in me...'