Het politieverhoor van een kind, slachtoffer van seksueel misbruik, is een belangrijke stap in het gerechtelijk proces en, mits bepaalde regels worden opgevolgd, kan het dat eveneens zijn in het genezingsproces van het kind. Vroeger werden kinderen verhoord in een al dan niet aangepast politieof rijkswachtbureau. Een meisje van zestien dat aangifte deed van een seksuele aanranding kon in theorie door elke politieman verhoord worden, maar wat deden we met de gevallen van heel jonge kinderen? Stelden we ons niet allemaal de vraag of het wel nodig was dat de politieman aan dat kind van zes uitleg ging vragen over wat er gebeurd was? Dachten we niet allemaal dat het voldoende was dat de mama het verhaal van het kind al verwoord had... Wie zou dat kind gaan verhoren? En wat met de ouders? En na het verhoor van het kind, wat gedaan als zijn verhaal niet klopte met dat van zijn vermoedelijke aanrander? Er bestaan nu sinds geruime tijd verschillende initiatieven in België inzake het verhoren van kinderen. Her en der werd, al dan niet 'noodgedwongen' door de zaak Dutroux, ook een of andere structuur in plaats gesteld en personeel gevormd om kinderen te kunnen verhoren. Dit boek wil de onderzoeker op het terrein een beter inzicht geven in de problematiek van het verhoren bij de gevallen van seksueel misbruik van en geweldplegingen op kinderen, met name: het belang van correcte vraagstelling, inzicht in de vraagtechnieken en opbouw van het verhoor, het sensibiliseren voor de objectieve benadering zonder daarbij het slachtoffer opnieuw te victimiseren, het bijbrengen van een zekere chronologie in het verloop van het verhoor, het verbeteren van het onthaal en de opvang van het slachtoffer, het belang van het doorverwijzen van het kind en zijn 'medeslachtoffers' (ouders, familie, ...) naar de gespecialiseerde hulpdiensten, enz. De auteur schrijft hierin over zijn ervaringen. Het is geen tekst die zegt hoe het moet (in theorie), maar hoe het kan (in de praktijk).