Nu ik dit verslag van een verrukkelijke ervaring voorleg aan een kritisch publiek, ben ik me ervan bewust dat het niet mogelijk is de onbeschrijflijke charme van mijn hoofdpersoon geheel recht te doen wedervaren. Flossie, een ware dochter van de godin van Pafos, bezit naast de erotische bekoringen die ze van haar onsterflijke moeder heeft geërfd, een gevoel voor humor dat verder nergens te bespeuren valt in de handelingen op de berg Ida of elders. Degenen onder mijn lezers die het zeldzame geluk hebben gesmaakt met deze combinatie kennis te maken, zullen mijn bewering niet tegenspreken dat dit een weergaloze prikkel vormt tot liefdesdaden. Als sommige van die daden, zoals ze hier weergegeven zijn, de indruk wekken een wat moderne amateurstijl te vertegenwoordigen, dan verzoek ik tegenstanders daarvan niet te vergeten dat Flossie een kind van haar tijd is, een kind van het eind van deze eeuw, waarin dergelijke dingen worden gedaan, in het belang van de veiligheid, het gemak en de verrukking van massa's mooie Engelse meisjes en de onuitsprekelijke vreugde van hun aanbidders. Credo experto. Om met de Stadsceremoniemeester te spreken: ‘Mag ik uw aandacht heren, voor uw heldin, Flossie: een Venus van Vijftien.’

J.A. Postscriptum: Flossie zelf heeft dit pretentieloze werkje gecorrigeerd en hier en daar een voetnoot toegevoegd

Ze zijn er jong bij, de twee nog zeer jeugdige hoofdpersonen uit dit boek. Sensueel en leergierig als ze zijn hebben ze al snel door hoe ze van de ene verukking in de andere terecht moeten komen…