Leegte behoort tot de belangrijkste kritische constructies die de twintigste eeuw heeft opgeleverd. Als contrapunt van de modernisering kan de leegte tegelijkertijd een verlies zichtbaar maken en op een winst anticiperen. Leegte staat voor uitval, maar ook voor de aanvaarding van wat niet is voorzien.

Dit boek traceert het virus van de moderne leegte vanaf de jaren vijftig, toen in de Nederlandse architectuur en stedenbouw de ruimtelijke principes van het modernisme-zonder hun utopische lading-algemeen werden toegepast, naar de jaren zestig, toen kunstenaars beseften dat zij de rechtvaardiging van hun werk niet langer in hun persoonlijkheid maar uitsluitend in een publieke en institutionele context konden zoeken; en vervolgens naar de huidige situatie, waarin de metafysische leegte van het cultuurlandschap steeds opnieuw als argument dient om kunstenaars opdrachten te verstrekken voor kunst in de openbare ruimte.
Moderne leegte is een essayistisch boek waarin cultuurhistorische analyses uitmonden in een polemische stellingname.

Camiel van Winkel (1964) studeerde kunstgeschiedenis aan de Rijksuniversiteit Groningen. Hij publiceert kritieken en essays in tijdschriften en catalogi. Van 1995 tot 1999 was hij redacteur van Archis.