Het werk van Eric de Kuyper werd vanaf het verschijnen verwelkomd als een unieke, ontroerende stem in de Nederlandse literatuur. In een eenvoudige, doch verfijnde stijl roept hij de verloren gegane wereld van zijn jeugd op, het milieu van de kleine bourgeoisie in het Brussel van de jaren vijftig.
In de hier gebundelde delen van zijn autobiografie roept de auteur de jaren van de adolescentie en de volwassenwording op. Eind jaren vijftig verhuist het gezin De Kuyper van Brussel naar Antwerpen, een stad die de opgroeiende scholier een grondige afkeer inboezemt. De jaren van zijn verblijf in Antwerpen betekenen voor hem een wanhopig zoeken. Hij staat op de drempel van de volwassenheid en moet keuzes maken die verband houden met het Geloof, de Seksualiteit en de Toekomst. Maar waar hij ook zoekt, nergens vindt bij een model of levensweg die hem navolgenswaard voorkomt.
Na de middelbare school keert de jongeman als student terug naar Brussel, de stad van zijn kinderjaren. Hij is ten prooi aan een hevige begeerte naar kennis en nieuwe ervaringen. Hij ontdekt er de eros van het theater en leert er het genot van het acteren kennen. Tegelijkertijd wordt hij geconfronteerd met de beperkingen van zijn lichaam.
De bundel wordt besloten met een aantal paralipomena, teksten die op de een of andere manier geen plaats hebben gevonden in de boeken. Ze worden hier gepubliceerd onder het opschrift Kronieken.