In het begin van de twintigste eeuw is het beeld van zijn sokkel gevallen en tot ding, tot object geworden. Deze gebeurtenis heeft een even sterk stempel gezet op onze visie op de moderne beeldhouwkunst als de zuivere abstractie op de schilderkunst.
William Tucker, die beeldhouwer is en theoreticus, geeft aan hoe Rodin en de generatie na hem de sculptuur hebben bevrijd van de academische vooringenomenheden en hoe het beeldhouwen zelf het onderwerp van de sculptuur is geworden.
Uitvoerig wordt ingegaan op de grondleggers van de moderne sculptuur en op de hedendaagse visie daarop. Speciale aandacht wordt gegeven aan Rodin, Degas, Matisse en bovenal Brancusi.
De taal van de beeldhouwkunst geeft inzicht in de kernbegrippen van de beeldhouwkunst en behandelt die zo dat de lezer oog krijgt voor de wezenlijke kwaliteiten van beelden. Het maakt de noodzaak duidelijk van de hervormingen die hebben geleid tot abstracties, objecten en constructies en later tot ready-mades, minimal-art en de veelzijdige experimenten van onze tijd.