In dit boek, zijn laatste, zet Georges Bataille nog eenmaal zijn kunsttheoretische denken uiteen, in woorden, maar vooral ook in beelden: de eenheid van het heilige, het erotische en het esthetische.
De kunst ontspringt aan een impuls tot overtreding van de verboden die voor de profane wereld van de arbeid gelden. Zij vertegenwoordigt tegenover de gerationaliseerde en door verboden geordende wereld, een andere, sacrale wereld, een wereld van het spel waarin de mensen zich aan hun diepste impulsen overgeven.
De kunst, van de grotschilderingen van Lascaux en antieke Dionysostaferelen tot schilderijen van Rubens, Goya en Balthus, is doortrokken van het besef dat de gewelddadigheid van de erotiek in laatste instantie identiek is met de gewelddadigheid van de dood. Het geweld van het delirium, dat uit het innerlijk van de mens opwelt, is het geweld waarmee de dood over de geordende wereld zegeviert.