De naturalistische school verkondigt dat kunst de uitdrukking is van het leven in al zijn uitingen en stadia, met als enige doel de natuur te reproduceren in haar maximale kracht en intensiteit: het leven in evenwicht met de wetenschap.

De studie van de Salon-schilders tijdens het laatste kwart van de 19de eeuw en de eerste twintig jaar van de 20ste eeuw, ruwweg tussen 1880 en het einde van Wereldoorlog I, laat zien hoe een homogene schilderstijl de artistieke productie domineerde, vanwaar deze kunstenaars ook afkomstig waren. We kunnen ons afvragen waardoor deze egalisering van de typische artistieke kenmerken van specifieke regio's of landen ontstond?
Op het moment dat kunstenaars over de hele wereld een onderling verwisselbare visuele stijl creëerden, kozen ze ook thema's die gemeenschappelijke moderne kwesties onderzochten. Ze maakten de kunst relevant voor een breed publiek, door te focussen op onderwerpen die dieper ingingen op thema's die intrinsiek waren voor het platteland of het stadsleven. Vaak focusten schilders op de wijzigende situatie van de landbouwers door de industrialisering, of op de benarde toestand van de arbeiders in de steden