Maurice Wyckaert (1923-1996) werd in de late jaren 1940 beïnvloed door de expressionist Jean Brusselmans. Hij diepte zijn schilderkunst verder uit in een tijd waarin de algemene belangstelling verschoof naar Pop-art, Minimal-art en conceptuele kunst. Deze eigengereide keuze leverde uitbundig geschilderde doeken op, waarin de schilder een wereld toonde die constant in wording was. Het landschap werd zijn leitmotiv, eerder voelbaar dan herkenbaar, nooit statisch, maar wel zinderend en kleurrijk. Zoals de kunstenaars van Cobra verkoos hij de ongeremde natuurkracht boven de koele abstractie. Tijdens de jaren 1970 wisselden buitelende kleurvlakken en een modieus lijnenspel elkaar af op het doek. Met een muzikale synthese van ritme, kleur en materie voltooide hij een lange artistieke zoektocht:de kleurvlakken wonnen aan eenvoud, de compositie werd tegelijk hecht en vederlicht. Maurice Wyckaert stond mee aan de wieg van de Meridiaan, een cultureel tijdschrift waaraan ook Clara en Gentil Haesaerts meewerkten. Later stichtte hij samen met hen Taptoe, een bruisend cultureel centrum in het Brusselse. Op zijn zoektocht naar een eigen schilderkunstige taal sloot hij vriendschap met ex-Cobraleden. Samen met Asger Jorn ging hij het avontuur aan van de Internationale Situationiste, een beweging met uitgesproken revolutionaire maatschappelijke en artistieke ideëen. Gesteund door de galerijen Van de Loo in München en Del Cavallino en Lorenzelli in Italië, groeide de internationale belangstelling voor zijn œuvre vanaf de jaren 1960. Vandaag verdient Maurice Wyckaert terecht een plaats tussen de groten van de naoorlogse Belgische schilderkunst.