Twee verhalen van Bohumil Hrabal uit de jaren 60 van de vorige eeuw. In beide verhalen lopen verschillende verhaallijnen door elkaar. Het eerste verhaal 'Gietsels en gietseltjes' is onder andere geinspireerd op Hrabals werkzaamheden bij de Poldi-ijzergieterij in Kladno, niet ver van Praag. Zijn werkzaamheden bestonden voornamelijk uit het sorteren van schroot op metalen onderdelen, die vervolgens in de smeltoven omgevormd werden tot gietsels (ingots). De periode dat Hrabal bij Poldi werkte, duurde maar kort: in juli 1952 kreeg hij een gietijzeren wiel tegen zijn hoofd die uit een strop van een hijskraan was gegleden. Hij overleefde het ongeval, maar werd voor zijn leven arbeidsongeschikt verklaard voor zware werkzaamheden. Het voordeel hiervan was dat hij hierdoor meer tijd had om zich aan het schrijven te wijden. Zo schreef hij met enige zelfspot hierover: ‘zonder barst in je kop kan je niet leven’ (‘Kafkade’), ‘maar ik ben daarna wel beter gaan schrijven’ (‘Enkele zinnen’). Het tweede verhaal 'Bedrieglijke spiegels' laat zien waar een van bovenaf opgelegde norm voor kunst toe kan leiden. Vanaf 1949 werd een enorm groepsbeeld gebouwd van arbeiders met Stalin voorop als leider van de arbeidersklasse. Het beeld wordt in 1962 alweer opgeblazen. Oplage 500 exemplaren. Speciale, bibliofiele uitgave.