Geronimo [1829-1909] was de befaamdste van alle Apacheleiders en de laatste grote indianenvoorman die zich gewapenderhand verzette tegen de kolonisering van Noord-Amerika door de blanken. Tussen 1870 en 1886, tijdens de «Apacheoorlogen», wekte zijn naam aan beide zijden van de grens tussen de Verenigde Staten en Mexico angst, huiver en ontzag. Zijn reputatie van niets ontziende krijger, maar ook van «nobele wilde» met een bijna onbreekbare wil tot vrijheid maakte Geronimo tot een mythische figuur. Zijn authentieke levensverhaal is opgetekend in ‘Ik, Geronimo’. Dit werk geldt als een der belangrijkste directe getuigenissen van het leven en denken van de oorspronkelijke bewoners van Noord-Amerika. Geronimo vertelt in zijn eigen woorden over zijn ongelijke en bloedige strijd tegen de ondergang van zijn cultuur. Het is een verhaal vol persoonlijk lijden en verlies, en van gevangenschap ver weg van zijn geboortegrond. Maar het is ook een verhaal van een onbezorgde Apachejeugd en van onderlinge trouw en toewijding, van spiritualiteit en wijsheid. Als jonge krijger trok Geronimo op met legendarische opperhoofden zoals Cochise en Mangas Coloradas. Na jaren van strijd bleef hij alleen over als leider van het verzet tegen de vernietiging van de Apachesamenleving. Pas in 1886 gaf Geronimo zich over, en in gevangenschap dicteerde hij zijn relaas aan S.M. Barrett. «Schrijf op wat ik heb gezegd,» zei Geronimo hem, en het resultaat werd een uniek hoogtepunt in de indianenliteratuur. «Een aangrijpend en meeslepend relaas van onrecht en vergelding, van oorlog en ondergang – en bovenal van de kern van het menselijk bestaan: strijd en hoop.» – Publishers Weekly