Vandaag de dag wordt ‘het fotoboek’ door velen beschouwd als een autonome kunstvorm, een artistiek werkstuk zonder dienende of illustrerende functie, dat zijn recht en reden van bestaan louter aantoont door zijn esthetische kracht. De Jordaan is zo’n werkstuk. De foto’s waaruit het is samengesteld, verklaren zelf hun onderlinge verband en vereisen geen toelichting. Toegegeven, men zou zich kunnen afvragen wie daar geportretteerd is, of op welke straathoek zich dat specifieke tafereel afspeelt, maar uit de wijze waarop de beelden zijn gerangschikt kan de kijker opmaken dat dergelijke informatie bijkomstig is. Wie de Jordaan van de jaren zestig heeft gekend, ondergaat bij het bekijken van dit boek een schok van herkenning, ondanks of misschien juist dankzij die caleidoscopische presentatie. Dolf Toussaint bepaalde destijds zelf de selectie en de volgorde van de geplaatste foto’s. Ook dat is een onderdeel van zijn artistieke mededeling, en het is aan de kijker om de overwegingen achter zijn aanpak te herleiden. Zo gaat dat bij autonome kunstvormen.