Daniëlle van den Bos (1977) studeerde Hebreeuws aan de Universiteit van Amsterdam en The Hebrew University in Jerazalem. Ze is in Israël in een kibboets voor Christenen geboren en kent het land van andere bezoeken. Het was voor haar het land met de beschermende gemeenschap van de kibboets, Israël was prachtige natuur en eindeloos mooi weer. Haar positieve herinneringen aan Israël waren hardnekkig, ze kon zich niet voorstellen dat het er ooit niet leuk zou zijn.
De deceptie is groot als het blijkt dat het Jeruzalem van begin deze eeuw weinig gemeen heeft met het kibboetsleven van de jaren negentig. In plaats van palmbomen en watervallen maken nu opgeblazen cafés en bussen de meeste indruk, vertwijfeld vraagt ze zich af of Israël een paradijs of een hel is, of iets er tussen in.

In ´Dansen in een dode stad´ passeren vele ontmoetingen en gesprekken met Israëli´s en Palestijnen de revue. Het geeft een beeld van een stad waarin dreiging en haat, maar ook vredesactivisme en grote liefdes bij het dagelijks leven horen. Ook schetst het boek het proces waarin de auteur probeert liefde voor en kritiek op een land in balans te brengen.