In deze verhalenbundel schrijft Lévi Weemoedt op zijn best, zonder een woord teveel, niet opgelegd grappig en toch bij vlagen geestig over het ergste wat een mens kan overkomen : verlaten worden.
Weemoedt zet in twee, drie alinea’s een straat, een persoon of een geschiedenis zo neer dat er niets meer aan toe te voegen valt. Ieder adjectief is raak, zonder één overbodig woord rijst het beeld van de bladzijden op.
108 blz.