Aan het hof van Willem van Oranje

Willem I de Zwijger. Graaf van Nassau- Dillenburg. klom op in de hoge Nederlandse adel doordat hij het prinsdom Oranje erfde. Naast de graven van Egmond en Hoorne, die echter spoedig hun hoofd moesten buigen voor de beul, stond hij aan het hoofd van de verzet- plegende adel en werd hij de figuur die het symbool was van de vrijheidsstrijd der Nederlanden tegen de vreemde overheersing door de Spaanse koning Philips II in de tweede helft van de zestiende eeuw. Als tegenspeler van de beruchte Hertog van Al va. die met de 'Spaanse furie’ het land trachtte te rekatholiceren, genoot Oranje reeds in de beginjaren van de revolutie grote populariteit bij het volk, die spoedig steeg tot een bepaald afgodische verering: voor zowel de stichter van de Nederlandse onafhankelijkheid als voor de stamvader van het koningshuis. Als Prins van Oranje was hij een souvereine vorst en bezat hij een schitterende hofhouding die in heel Europa beroemd was; het was hem door zijn maatschappelijke positie mogelijk zich ongeremd over te geven aan alle mogelijke genoegens van het leven. Zijn beide hoven, in Breda en in Brussel, waren zowel centra van politieke activiteiten als plaatsen waar buitensporige feesten, toernooien, zwelg- en danspartijen plaatsvonden en in de bossen van Brabant gaf men zich over aan de jacht. Maar Oranjes hofhouding was slechts een korte tijd gegund: hij zette zijn bezit en zijn leven op het spel in de strijd tegen de Spanjaarden en verloor tenslotte beide.