Het aantal chronisch zieken neemt in onze maatschappij steeds meer toe.
Door de huidige stand van de medische wetenschap en door de technologische ontwikkelingen, die niet altijd een zegen voor de mensen betekenen, wordt de groep oudere mensen in onze samenleving, en ook jongeren, die lichamelijk niet kunnen wat zij zouden willen, en daardoor aan bed gekluisterd zijn, steeds groter. Wij, die om hun bed staan, hebben zo gemakkelijk praten.
Een psychiater zei eens : ‘Zij die aan een ziekbed komen, zouden eens meer moeten bedenken, hoe eng begrensd de wereld van een zieke is. Iemand die met een griepje voor een week is uitgeschakeld, raakt al In veel opzichten geïsoleerd. Het is slechts in je fantasie voor te stellen hoe je je voelt als je jarenlang gedwongen wordt het bed te houden.' Aan die fantasie ontbreekt het de meesten. Eindigen die bezoeken niet vaak met de woorden : ‘Nou, beterschap hoor !’ ?