Martin Buber, een denker uit het geloof, stelt in dit boek uitdrukkelijk twee geloofsrichtingen tegenover elkaar.
Hij bedoelt daarmee beslist niet twee geloofsinhouden, maar twee wijzen van geloven.
De ene wijze heeft in de overlevering van Israël en ook in de houding van Jezus, de andere in het paulinisch- Johanneïsche christendom haar wezenlijke vorm gevonden. Het leven uit het actieve geloof en het leven uit het gelovige handelen worden aldus in laatste instantie tegenover elkaar gesteld.
Beide geloofsrichtingen verkeren in een crisis, die hun sluiers wegrukt, hun oorspronkelijke wezen openbaar maakt en hun gemeenschappelijke bron en gemeenschappelijke doel doet vermoeden. De grondslag van Buber's betoog is de erkenning van deze crisis. Buber gaat daarbij uit van de beschouwing der nieuw-testamentische teksten, waarop hij steeds weer teruggrijpt.