Geen genre heeft zoveel spannende verhalen (niets dan adembenemende actie en avontuur) opgeleverd als het spionage-genre. De spion, de geheim agent, zet een eeuwenoude traditie voort, die ooit is begonnen met het aloude verhaal van de held, op weg naar het gevaarlijke kasteel, met hem belagende heksen en draken; en met, op de terugtocht, de op de held geopende jacht op de gestolen toverformule, of de geschaakte prinses. In de twintigste eeuw neemt de spion de plaats in van de helden van vroeger, en zijn buit bestaat niet langer uit sprookjesachtige ingrediënten, maar uit documenten en gekidnapte dochters van presidenten.

Een van de oudste spionnen in deze anthologie is Chauvelin, die het opneemt tegen niemand minder dan... de Rode Pimpernel, de anonieme en ongrijpbare held die ten tijde van de Franse revolutie vervolgde leden van de Franse aristocratie hielp ontsnappen naar het veilige Engeland. In het begin van de jaren twintig waren het vooral E. Phillips Oppenheim, 'de Prins der Vertellers' en John 'De negenendertig stappen' Buchan die het genre nieuw leven inbliezen; beiden zijn vertegenwoordigd met een frappant verhaal. Maar met de verschijning, in 1928, van W. Somerset Maughams 'Ashenden, of de Britse agent', deed, na alle superhelden, de menselijke anti-held zijn intrede, en ontwikkelde het genre zich verder in de richting die tot louter hoogtepunten in de jaren vijftig en zestig zou leiden: de verhalen van Ian Fleming, Len Deighton en John Le Carré. Andere grote namen in deze anthologie: Vladimir Nabokov, Graham Greene, en, last but not least: Eric Ambler, de vader van de moderne spionageroman.