Leon U is werd op 3 augustus 1924 In Baltim re, Maryland, geboren als zoon vn een Pools Russische emigrant. Als zeventienjarige jongen liep hij van huis weg een maand na de Japanse aanval op Pearl Harbor — en meldde zich bij het Korps Mariniers. Tijdens de oorlog ontmoette hij een vrouwelijke marine-sergeant; ze trouwden en vestigden zich in San Francisco.

Als chauffeur van een krantenbedrijf in San Francisco zette hij 's nachts zijn schrijfwerk voort, en in 1950 kreeg hij voor het eerst iets van zijn hand geplaatst, een, artikel in ESQUIRE. Hierdoor aangemoedigd, begon hij aan een roman die gebaseerd was op zijn ervaringen bij de mariniers, en in 1953, na verscheidene jaren van hard werken en vele teleurstellingen, werd GEZWOREN KAMERADEN gepubliceerd.

Zijn tweede boek, DE DREIGENDE HEUVELS, een spionageverhaal, kwam in 1955 uit en was gebaseerd op het dagboek van een oom die in de Tweede Wereldoorlog voor de Engelsen in Griekenland had gevochten.

Al jarenlang was hij bezeten van een plan om een roman over Israël te schrijven. Dit plan vergde een kolossale voorbereiding. Het omvangrijke onderzoekwerk, het vele reizen, en de lichamelijke inspanning van dat vele reizen, zijn nu legendarisch. Eenmaal in Israël realiseerde Uris zich dat hij meer tijd nodig zou hebben en hij liet zijn gezin overkomen. Hun verblijf werd ontijdig afgebroken toen ze in de herfst van 1956 als gevolg van de Sinai-veldtocht gedwongen waren het land te verlaten. Nadat het gezin vertrokken was, ging Uris als oorlogscorrespondent naar de Sinaï. „Nog nooit is er iemand maar zó kort journalist geweest. Ik schreef drie reportages en toen had Israël de oorlog gewonnen.”

Na de gezinshereniging in Rome, trok Uris naar Encino, in Californië, met kisten vol materiaal en schulden. Al schrijvend werkte Uris zich gedurende het hele jaar 1957 door beide heen, en het resultaat was EXODUS, een van de meest verkochte boeken na de tweede weroidoorlog.

Bij het schrijven van EXODUS stuitte Uris op een relaas over de verdediging van het getto van Warschau tijdens de


Tweede Wereldoorlog het grootste mensenpakhula dat de wereld: oolt had gekend. „lk waa er zeker van dat Ik slechte even de buitenkant had gerien van een gebeurtenis van epische pro portien en toen ik verder ging graven realiseerde ik me dat daar lets unieks in de geachiedenia der mensheid had plaatsgovonden.” Opnieuw toog Urls aan het watk om moelraam in het verleden te gaan apitten teneinde het historische tweeënveertig dagen durende verzet van de Joden tegen het Duitse leger te doen herleven. Het boek dat hieruit resulteerde waa MILA 18, de roman die Uris zelt het liefst ie van al zijn werk. Een nevenprodukt van het voorberei dende werk aan MILA 18 was de samenstelling van een fotoboek, IN HET VOETSPOOR VAN EXODUS (uitver kocht) in samenwerking met Dimitrios Harissiadis, een internationaal befaamde Griekse fotograaf met wie Uris vriendschap had gesloten tijdens zijn werk aan DE DREIGENDE HEUVELS In Griekenland, Door dit alles heen bleef hem een reis die hij Jaren geleden naar Duitsland had gemaakt, in het geheugen gegrift. Deze reis prikkelde zijn schrijversnieuwsgierigheid en conform de inmiddels gevestigde traditie van uitputtende voorbereiding voor zijn boeken zette Uris zich nu aan het werk dat uitiiep op ARMAGEDDON, andermaal een inter nationaal romansucces. Verscheidene jaren later volgde TOPAZ, een uiterst schokkende spionage-roman, verfilmd door Alfred Hitchcock, In 1970 verscheen Q.B. Vil, een vlammende aanklacht tegen de gruwelen van de oorlog en het flauwhartige ver weer van de overgrote meerderheid, die maar gauw willen vergsten. Met zeer veel kennis van zaken schildert Uris de superbe procesvoering, de integriteit, de grondigheid, de geweldige enscenering: bosiend met alle intriges daaromheen in Queen's Bench Vli, de 7e kamer van de Londense Rechtbank. Als advies aan jonge schrijvers zegt Uris: „Er is geen gemakkelijke manier om schrijver te worden, en er bestaan ook geen toverformules voor. Ik geloof dat lemand atleen maar schrijver kan worden doar in zijn stoel te gaan zitten en te gaan schrijven. Een schrijver moet twee wapens lan zijn arsenaal hebben: het ene is volharding er het andere onvoorwaardelijk geloof in ztchzelf.”