Mani, de stichter van de religieuze beweging van de manicheeërs, sterft in 274 onder de folteringen van de orthodoxe Perzen. Ook in de eeuwen hierna worden de manicheeërs vervolgd, nu door de christelijke kerk. De uitroeiing van het manicheisme door de kerk is grondig. Pas in de twintigste eeuw brengen vondsten in Egypte en China een aantal oorspronkelijke manichese documenten aan het licht. Uit deze documenten komt een grootse kosmologie naar voren, waarin de ontwikkeling van de aarde en de mensheid als een strijd tussen licht en duisternis wordt gezien. Tegelijkertijd getuigt de manichese levenshouding van een diepe menselijkheid en liefde voor de schepping. In dit boek gaan de auteurs in op aspecten van het manicheïsme. Het boek belicht de achtergronden en lotgevallen van Mani en zijn religieuze beweging. In het bijzonder wordt
onderzocht welke sporen het manicheïsme, alle vervolgingen ten spijt, in het westen heeft nagelaten