Nu men allerwege hoort verkondigen, dat God dood is en wij het na-christelijke tijdperk zijn ingegaan, is het wellicht billijk om ons te bezinnen, op wat het christelijk geloof ons in wezen heeft willen schenken.
Mogen wij het afdanken op grond van de korst van misverstanden en misvattingen, die de oorspronkelijke waarheid heeft bedekt?
Wat wij heden in de Westerse wereld christendom noemen, is de godsdienstvorm, die in onze tijd en op onze plaats op aarde bij onze psychische en culturele ontwikkelingsfase heeft gepast. Deze wordt uit traditie christendom genoemd, hoewel hij niet veel met het oorspronkelijke christendom, waaruit hij werd afgeleid, gemeen heeft.
Deze tijdsvorm in de godsdienst is uit cultuurhistorisch oogpunt belangwekkend.
Voor zijn eigen ziel heeft echter de mens alleen iets aan het wezenlijke in elke godsdienst, dus ook van het christendom. De christelijke kerken, oecumenisch verenigd, hebben blijk gegeven van hun innerlijke zwakheid - de fundamenten komen bloot.
Al zijn ze als organisatie en machtsinstituten aan hun eind - ondanks hun felle laatste strijd om hun behoud - en daarmee ook de officiële zich zo zwaar geblameerd hebbende christelijke godsdienst - de Blijde Boodschap krijgt nu pas haar kans om werkelijk begrepen te worden.