Rosalie Adriaans heeft een diepzwakzinnige zoon met epilepsie: Ron. In dit boek beschrijft ze hoe je als ouder met zo'n kind kunt omgaan. Vanaf zijn geboorte tot nu hield ze een soort dagboek bij', op basis waarvan ze dit boek schreef.

Inmiddels is Ron in de twintig en is Rosalie heel wat ervaringen rijker. Ervaringen die ze in gespreksgroepen en lezingen deelt met andere ouders van zwakzinnige kinderen. Het gaat dan niet alleen om de enorme zorg van iedere dag die voor zo'n kind nodig is, maar ook om de ambivalentie en het verdriet wanneer Ron uit huis geplaatst moet worden omdat Rosalie hem fysiek niet meer aankan. Die situatie zal door veel ouders van geestelijk gehandicapte kinderen worden herkend.

Rosalie en Ron zijn dol op elkaar, maar dat betekent niet dat je als ouder alle vormen van gedrag kunt en wilt accepteren van een kind als Ron. Over die grenzen wordt in dit boek duidelijk en gevoelvol geschreven.

De ervaringen met Ron zijn voor Rosalie reden geweest om maatschappelijk werkster te worden; ze werkt met gezinnen in een kinder- en jeugd-psychiatrisch ziekenhuis. Ook is ze bestuurslid van de landelijke vereniging van ouders en verwanten van mensen met een verstandelijke handicap: de V.O.G.G.