Vanuit de wijze waarop wij gewend zijn te leven in onze maatschappij is het niet eenvoudig om eenvoudig te zijn. Het leven is in feite zélf zijn eigen therapie: een avondje doorzakken plezier in je werk - staken - het overlijden van een vriend - de geboorte van een petekind - een vakantie in een tropisch land - een weekend in een huisje in Nederland - vrijen - een tijdje niet-vrijen - kinderen geen kinderen - spelletjes met kleine en met grote mensen.

Professionele therapie hebben we pas nodig als we echt niet meer in staat zijn om de genezende dingen uit het gewone leven op te pikken en daar wat mee te doen. Een goede therapie lijkt dan ook veel op het doen van gewone dingen. Maar, zo zegt Bruno-Paul De Roeck, je kunt je niet alleen maar met persoonlijke groei bezighouden, want dan sluit je je ogen voor de maatschappelijke structuren die ook in je geworteld zijn. En de maatschappelijke kant van mens-zijn is even wezenlijk.

De lezer maakt kennis met De Roecks visie op het welzijnswerk, zijn kritiek op de extreme professionalisering ervan, op de stroom van therapeutische methodieken, op de geweldige macht van het produktiesysteem. Hij vertelt over de goede en de kwalijke invloeden van Freud, over gestalttherapie en emancipatie en over de noodzaak van maatschappijverandering in het algemeen. Steeds zijn het zijn eigen ervaringen en gevoelens die hem de weg doen kiezen die bij voor zijn lezers beschrijft - een weg die uitnodigt tot navolgen omdat de schrijver je volstrekt vrij laat.