In dit boek, zijn 'intellectuele autobiografie' vertelt Duby op een buitengewoon meeslepende manier over zijn carrière. Over het concrete werk in de archieven, op oude locaties, in collegezalen en bij tijdschriftredacties. Hij schrijft over het opwindende gevoel een tekst op perkament in handen te hebben waarvan je weet dat je die als eerste na vele eeuwen leest, zowel als over zijn intellectuele contacten met collega's als Braudel en Le Roy Ladurie. Over het (kleine? grote?) verschil tussen de middeleeuwse en de moderne mens en over de vrouw in de geschiedenis. Over zijn afstandelijke relatie met het marxisme waaraan hij toch verplicht is. Over het verschil tussen kaartenbak en computer. Over de media, over zijn boeken.