Een ambtenaar van de sociale dienst vertelt 'in De bezoeker over zijn dagelijkse confrontatie met het menselijk falen, met de 'bedrijfsongelukken' van de samenleving. Vol walging over zijn jarenlange routinearbeid en murw gemaakt door zijn eigen onmacht om iets wezenlijks voor zijn cliënten te doen, registreert hij zijn omgeving met een schrikwekkende nuchterheid. Op een dag blijken zijn afweermechanismen verslapt. Terwijl hij bezig is met een routinegeval - een geestelijk en lichamelijk achtergebleven kind, waarvan de ouders zelfmoord hebben gepleegd, ophalen om in een tehuis te plaatsen - laat de ambtshalve gekomen bezoeker zich wegzakken in het moeras waarvoor hij jarenlang de zorg heeft gehad. Met het kind naast zich durft hij naar de andere kant over te lopen. Een middag lang vallen fantasie en werkelijkheid samen. Dan keert de hoofdpersoon terug op zijn schreden. Hij wordt afgeschrikt door het vooruitzicht om zelf vermorzeld te worden en in de ellende onder te gaan.