Van Spaans beleg tot Bataafse tijd

In de 17de en 18de eeuw behoorde Alkmaar tot de twaalf kleine steden die, tezamen met de zes grote steden en de ridderschap, de 19 stemmen leverden in de statenvergadering van Holland, het gewest dat binnen de Republiek sterk domineerde. Als we de Alkmaarse dichters en kroniekschrijvers uit die tijd mogen geloven, was Alkmaar toen een voorname stad.
Over dit ‘voorname’ en geruime tijd bloeiende Alkmaar handelt het 4de deel van de bekende Alkmaarse Historische Reeks.
In een aantal interessante bijdragen worden tal van aspecten van Alkmaars stedelijk leven in de 17de en 18de eeuw behandeld.
Zo gaat L. Noordegraaf uitvoerig in op de ‘Levensstandaard en levensmiddelenpoli- tiek in Alkmaar’. De godsdienstige situatie wordt behandeld door O. J. de Jong onder het motto: ‘Alkmaar, een protestants centrum in 1571 ?’
Conflicten in de Alkmaarse vroedschap komen aan de orde in een bijdrage van M. van der Bijl over ‘Familie en factie in de Alkmaarse politiek’.
L. Strengholt schrijft over twee Alkmaarse dichters uit het begin van de Gouden Eeuw, te weten Pieter Janszoon Schaghen en Cornells Pieterzoon Schaghen, de dichter van ‘Alckmaar lof-gedicht’.
D. P. van Wigcheren verhaalt ‘Van grote en kleine schilders in Alkmaar’, terwijl H. A. M. Snelders de rol analyseert van een aantal ‘Alkmaarse natuurwetenschappers’, onder wie Adriaen Anthonisz, Adriaan Metius, Jacob Metius en Cornelis Jacobsz Drebbel.
In deze door professor E. H. P. Cordfunkc ingeleide bundel wordt het beeld dat de Alkmaarse kroniekschrijvers van hun stad geven genuanceerd en komt tot uiting dat op vele gebieden het culturele leven in Alkmaar in de genoemde tijdspanne slechts een perifeer verschijnsel is van de Nederlandse cultuur. Met deze conclusie hangt samen dat ook dit nieuwe deel van de Alkmaarse Historische Reeks weer meer dan locaal-historische betekenis heeft.