De schrijfster heeft vanaf haar vroegste jeugd paranormale begaafdheid bezeten. Als kind en jong meisje maakte ze al dingen mee die in haar directe omgeving op ongeloof en onbegrip stuitten. Ze heeft het met dit onbegrip vaak moeilijk genoeg gehad. Later ondervond ze veel steun van haar echtgenoot.
Mevrouw Rookhuyzen blikt in dit boek terug op haar lange en veelbewogen leven. Op haar jeugd in Den Helder, haar huwelijk, haar vertrek kort voor de Tweede Wereldoorlog naar het toenmalige Nederland"-Indië, de Japanse bezetting, het leven in de kampen en daarna terugkomst en opnieuw verblijf in Nederland. Haar gehele levensverhaal is doortrokken van parapsychologische inzichten en ervaringen, geloof in reïncarnatie en in 'innerlijk zien en horen', en daardoor ook van mededogen en van een geloof in de goedheid van de mens. Op onopgesmukte en daardoor overtuigende wijze beschrijft zij vele van haar paranormale belevenissen. Het is óók het verhaal van een vrouw, die op een gegeven ogenblik begreep dat zij, met de haar toegekende gaven, voor andere mensen iets kon doen en betekenen. En in haar dagelijkse leven van nu doet en is zij dat nog steeds.

Zij besluit haar boek als volgt: Wanneer je, zoals ik, zoveel hebt beleefd en je hoort dan iemand zeggen dat alles wat paranormaal is van de duivel is, dan schud ik mijn hoofd en denk er zo het mijne van. Maar eenieder kan van mij aannemen dat er, hoe lang het duurt weet ik niet, in de toekomst ontdekkingen zullen worden gedaan die wetenschappelijk zullen bewijzen, dat er meer in de schepping leeft dan wij met onze kleine hersentjes kunnen bevatten. De eerste stappen zijn al gezet.'