.De verovering van Jeruzalem in 1967 was een bijzondere. Sinds 2000 jaar kwam de gehele stad weer in Joodse handen terecht. Uiteraard waren de meeste Joden hier zeer verheugd over. De religieuze Joden hebben zelfs Jom Jeroesjalajiem ingesteld om deze dag te vieren. Nooit meer mag Jeruzalem verdeeld worden. Hoe groot de internationale druk ook is, Jeruzalem zal altijd in handen moeten blijven van de Joden. Hoewel de oorlog slechts zes dagen duurde moest er hard gevochten worden om Jeruzalem. Het ging niet zonder slag of stoot. Vaak 'vergeten' mensen dat bij de Israëlische overwinning ook aan Joodse zijde doden vielen. Deze doden hebben de hereniging nooit meer mee kunnen maken. Aan de hand van zo'n 400 interview heeft Mosje Nathan verslag gedaan van de bloedige strijd. Het is een echt oorlogsboek geworden waarin niet alleen de overwinning wordt beschreven, maar ook de angst die de soldaten hadden op het strijdtoneel. Het beste kan ik dit aan de hand van een stuk tekst weergeven.

stukje tekst
Jossi had Zerach beloofd dat hij, als het werkelijk op vechten zou aankomen, niet langer alleen maar chauffeur behoefde te zijn. Nu kon hij die belofte waarmaken.
Zerach was met twee V.N.-mensen bezig de brand meester te worden, toen Jossi hem bij zich riep. Hij vroeg hem bij één van de ramen aan de achterkant van het gebouw een mitrailleur op te stellen, die de tuin en het bos zouden kunnen bestrijken.
Daar aangekomen ontwaarde Zerach in het bos de studentencompagnie van Asjer Dreisen, bezig met de zuiveringsactie. Zerach legde de commandant, die het Paleis inmiddels bereikt had, uit dat dit gedeelte al veroverd was en dat hij en zijn mannen moest opdragen het vuren te staken, omdat ze anders eigen mensen zouden kunnen raken. Plotseling drong het tot Zerach door dat de commandant nog maar twee mensen bij zich had. De anderen waren tussen het kreupelhout onmogelijk te lokaliseren. En dat terwijl van alle kanten tientallen legionnairs in de richting van het bos vluchtten!
Dit was Zerachs grote ogenblik. Hij besloot de zuiveringsactie alléén voort te zetten. Hij begon tussen de dicht op elkaar staande bomen te rennen, telkens dekking zoekend. De legionnairs schoten op hem, maar hij verstopte zich achter de bomen en sprong tenslotte in een kuil. Eensklaps stonden er vijf Jordaniërs voor hem. Op nog geen twintig meter. Hij richtte zijn geweer. Drie vielen dodelijk getroffen neer. De beide anderen lieten zich in een greppel vallen. Voorzichtig kroop Zerach naderbij. Toen gooide hij een handgranaat. Hij rende naar de greppel en vond er vijf met bloed bevlekte lijken.

Mening Etsel over 'De strijd om Jeruzalem'
Een 'oud' boek lezen uit 1968 (1972) in 2009 kan zeer verhelderend werken. Natuurlijk staat de verovering van Jeruzalem in 1967 nog in ieders geheugen gegrift, maar hoe de gevechtshandelingen precies verliepen zijn velen allang weer vergeten. Anderen hebben de strijd nooit meegemaakt en voor hen is het lezen van dit boek helemaal 'nieuw'. Waar gevochten wordt vallen helaas doden. Bij deze oorlog waar de overwinning zo groots en zoet was zijn we geneigd de doden te vergeten. Met het lezen van dit boek worden we weer met de feiten op de neus gedrukt: oorlog is geen spelletje - er vallen doden. Het boek is vanuit Israëlisch perspectief beschreven. De lezer kan dus alleen maar ervaren wat de Israëlische soldaten hebben meegemaakt. Maar met een beetje fantasie kan de lezer zelf wel invullen hoe het voor de Jordaanse soldaten was. Laten we desondanks niet vergeten dat Israël slechts in bezit van Jeruzalem en de West Bank is gekomen omdat Jordanië een front opende tegen Israël. Koning Hoessein werd misleid door de berichten uit Egypte die claimden dat er een overwinning op handen was, terwijl in werkelijkheid binnen 24 uur de hele Egyptische luchtmacht was uitgeschakeld. Zonder deze miskleun van koning Hoessein was Israël nooit in het bezit gekomen van Oost-Jeruzalem en de West Bank. Hoe anders zou de geschiedenis er dan hebben uitgezien? Zouden deze gebieden dan nu nog steeds in handen zijn van Jordanië of zou er een Palestijnse staat zijn opgericht? Als dat laatste zou zijn gebeurd was er dan een einde gekomen aan het conflict? Het lijkt moeilijk te beantwoorden. Toch is mijn persoonlijke mening dat er dan ook geen einde aan het conflict zou zijn geweest. Wanneer we kijken naar de Palestijnse eis om alle vluchtelingen te laten terugkeren naar Israël, dan kunnen we er gevoeglijk vanuit gaan dat de strijd door zou zijn gegaan.

Het boek was aardig om te lezen, hoewel er nauwelijks ingegaan wordt op de politieke consequenties van de overwinning. Na een paar hoofdstukken begint de beschrijving van de doden en gewonden, hoe erg ook, wel een beetje te vervelen. Maar goed de schrijver wilde een reportage maken van wat de soldaten hadden meegemaakt, kennelijk als een soort eerbetoon. In dat opzicht is het boek geslaagd.