In De verkeerde wereld van Jürgen Habermas wordt een antwoord gezocht op de vraag wat nu precies de harde kern van Habermas' onderzoeksprogramma uitmaakt. Waardoor werd Habermas bewogen, waarnaar streefde hij en met welke middelen trachtte hij zijn doel te bereiken? Daartoe wordt de voorgeschiedenis van de theorie van het communicatieve handelen minutieus gereconstrueerd. Habermas' vroegste werk is diep geworteld in de ontologisch georiënteerde fenomenologie, de existentialistisch gekleurde levensfilosofie en de filosofische antropologie. De rode draad door deze studie wordt gevormd door de metafoor van de omkering, die Habermas ontleende aan de joodse en protestantse mystiek, een traditie waaruit hij van meet af aan inspiratie putte. Kennis van dit verleden is onontbeerlijk voor een goed begrip van Habermas' buitengewoon complexe en bij vlagen ondoorgrondelijk oeuvre.