De begrippen waarheid en objectiviteit, van oudsher al brandpunten van debat in de westerse filosofie, behoren in de huidige sociale wetenschappen tot het soort contrabande dat men nog slechts vergezeld van aanhalingstekens toelaat. De wortels van dit scepticisme liggen in het historisme en het daaraan gekoppelde relativisme als een filosofie waarvoor niet alleen waarden en maatstaven, maar ook logische categorieën volledig zijn ondergedompeld in de 'vloed der geschiedenis'. Tegenwoordig spreekt men van denkkaders of paradigma's. Een frequent gebruikt argument tegen de mogelijkheid van objectiviteit berust op het idee dat kennis op selectieve wijze wordt verkregen.
Het idee echter dat selectie onverenigbaar is met objectiviteit behoeft niet zomaar te worden aanvaard. In dit boek is dit idee geanalyseerd door middel van een studie van de kennistheorie van Weber en Habermas, twee auteurs die het er over eens zijn dat selectie in kennisvorming op een 'interesse' berust, maar die op de vraag hoe de verscheidenheid van kennisbelangen en wetenschappelijke objectiviteit met elkaar te verenigen zijn, verschillende antwoorden geven.