Tot nu toe kende de Nederlandse literatuur geen seriemoordenaars. Is het omdat het Hollandse landschap te vlak is voor zulke gevaren? Omdat overal in Nederland spionnetjes en camera's hangen, waarmee iedereen in de gaten wordt gehouden? Vergeet het maar. Hij is al onder ons. Eigenlijk is het onbegrijpelijk dat het nog zolang heeft geduurd.In Suikerbeest schetst Anjet Daanje een meedogenloos portret van een Nederlandse seriemoordenaar. Hij woont, als zovelen, in een rijtjeshuis, heeft een goede baan als salesmanager van een suikerfabriek, hij houdt van zijn vrouw, van netheid en van de muziek van Marco Borsato. Hij ziet eruit als een man die voor zijn beroep suiker verkoopt - een man als zoveel anderen. Het enige verschil is dat hij moordt. Hij had zelf niet gedacht dat hij zou genieten van moorden, maar de opschudding en angst die hij in Nederland veroorzaakt, het verdriet van de nabestaanden en vooral de hysterische reacties in de media drijven hem onafwendbaar naar zijn volgende slachtoffer. En het volgende.