Op 22 april 2005 werden op de vliering van zijn ouderlijk huis de oorlogsdagboeken teruggevonden die Kees Tetteroo (1922-2001) schreef in opdracht van zijn broer, die eind 1936 als missionaris naar Nieuw-Guinea vertrok. De auteur kon toen niet vermoeden welke turbulente tijd de wereld te wachten stond. Zijn dagboeken groeien uit tot een waar geschiedenisboek. In 1944 realiseert hij zich dat hij meer moet doen met al deze gegevens.
“Door de oorlog kwamen er zoveel dingen die van belang zijn om aan de vergetelheid te onttrekken,” schrijft hij in het voorwoord van zijn kroniek wanneer hij besluit zijn schoolschriften uit te werken en zijn teksten te larderen met krantenknipsels, pamfletten, plattegronden, verordeningen en ongeveer 150 eigen foto's.
Ondanks zijn jonge leeftijd geeft hij blijk van een enorm inzicht in de gebeurtenissen. Vanwege zijn werk als veeverloskundige beschikt hij over een Sonderausweis waarmee hij zich redelijk vrij kan bewegen, al of niet op zijn motor. En overal maakte hij, ondanks het feit dat het verboden was, prachtige foto's.
“Nauwgezet tekende hij al zijn ervaringen op met een voor zijn leeftijd verbluffend scherp inzicht,” aldus het Haarlems Dagblad van 7 mei 2005. “De jeugdige veeverloskundige ontpopt zich in zijn aantekeningen als een heldere denker, een nuchtere plattelander met een flinke scheut humor en als een jongeman die aartsnieuwsgierig is. En: voor de duvel en de Duitser niet bang,” schrijft de Haagsche Courant van diezelfde datum.
Prof. dr. Peter Romijn van het NIOD schrijft: “Lezing en bezichtiging van het manuscript brengen mij tot de overtuiging dat het om een uniek en bijzonder waardevol document gaat. De beelden en vooral de foto's hebben een enorme toegevoegde waarde. Het dagboek heeft een wetenschappelijk èn een maatschappelijk belang en geeft ons scherp inzicht in de stemmingsgeschiedenis in bezet Nederland. Tetteroo is erin geslaagd de gang van zaken van toen ook voor de generaties van nu inzichtelijk te maken.”
Jacques Moerman, de voorzitter van de Historische Vereniging Oud Schipluiden stelt: “Kees Tetteroo was een uitstekend waarnemer. Hij voelde aan of gebeurtenissen belangrijk waren om vast te leggen.” Mevrouw Weeda van het Oranjefonds: “Met veel belangstelling en geroerdheid heb ik de toegezonden bladzijden gelezen. Deze bijzondere geschiedschrijving heeft grote cultuurhistorische waarde.”

Juist omdat veel mensen lang gezwegen hebben over wat zij tijdens de oorlog hebben meegemaakt en hun aantal spoedig kleiner wordt, krijgt de huidige generatie steeds meer interesse voor die periode. Men beseft dat er spoedig geen vragen meer gesteld kunnen worden over deze wereldoorlog. Dit authentieke dagboek is zonder opsmuk geschreven. De verhalen zijn ooggetuigeverslagen, zonder dat er in de loop der tijd details aan toegevoegd of veranderd zijn.

Het boek eindigt met de, voor de auteur dramatisch verlopen, bevrijdingsdag. Op 5 mei 1945 is zijn aanstaande schoonvader 'per ongeluk' door de Duitsers doodgeschoten.