Osho benadert het wezenlijke van compassie vanuit een heel ander gezichtspunt: hij benadrukt dat "passie" de grondslag van het woord compassie vormt. En van daaruit gaat hij verder de vaste associaties met het begrip compassie kritisch onder de loep te nemen. Zo stelt hij bijvoorbeeld, dat veel daden van zogenaamd medegevoel gekleurd worden door een lichte waas van zichzelf belangrijk vinden, en door de wens naar erkenning. Terwijl weer andere voortkomen uit de begeerte anderen te veranderen en niet zozeer te helpen.

Door gebruik te maken van verhalen van Jezus, Boeddha en zen, toont hij hoe het pad naar authentiek medegevoel van binnen begint met een diep gevoel van accepteren en houden van zichzelf. Pas dan - zo Osho - kan compassie tot bloei komen in een helende kracht die geworteld is in de onvoorwaardelijke acceptatie van de ander en van zichzelf zoals die zijn.

Dan begrijp je en respecteer je de ander niet alleen, maar ben je zelf bij je diepste kern van zijn gekomen. Bij het zien van je eigen diepste kern, ben je ook in staat om de diepste kern in de ander te zien. De ander is er nu niet als een lichaam of een mind, de ander is er als een ziel. En zielen zijn niet gescheiden; wanneer twee zielen elkaar ontmoeten zijn ze één.

Compassie is de hoogste vorm van liefde.

'Compassie is zonder motief - het heeft helemaal geen motief. Het is gewoon zo dat je geeft, omdat je het hebt - en niet omdat de ander het nodig heeft. Omdat je zoveel hebt, blijf je overstromen.'