Kees van Kooten stelt zijn verderkijker scherp op de digitale media, het papieren boek, ons aleer handschrift, de pornoficatie van de samenleving, zijn eigen diensttijd, de wereld der insecten, de achteruithollende welleendheid, het hotelwezen, de jaarlijkse lintjesregen en de nostalgie, die niet meer is wat zij geweest is.