De oude Geertruide van der Veen wordt op een dag wakker in een bed op een ziekenzaal. Maar hoe is ze daar gekomen? Wanneer herinneringen aan een hartaanval langzaam boven komen, vermoedt ze dat ze naar een verzorgingshuis is gebracht. Ze is net zo arm, oud en eenzaam als de mensen die ze daar om zich heen ziet: haar dochter Helena woont in Parijs en kan haar maar weinig bezoeken. Terwijl Geertruide terugkijkt op hun leven en zich angstig afvraagt wat er komen gaat, vertelt Helena háár verhaal. Geertruide beseft, net voordat ze aan een tweede aanval sterft, dat ze haar dochters drang naar zelfstandigheid meer waardeert dan ze Helena ooit heeft getoond. Jacoba van Velde beschrijft op hartverscheurende wijze de eenzaamheid die de ouderdom met zich mee kan brengen. Haar roman is een ware en nog steeds actuele aanklacht tegen de vaak mensonwaardige toestanden in bejaarden- en verpleegtehuizen.