Huib van Heel (1931) verwondert er zich in dit boek “Nader Bezien" over hoe feiten vaak geen kans krijgen. Juist zoals bij Galileï's geleerde tijdgenoten, die weigerden door zijn telescoop te kijken: hun wereld- beeld was immers al volmaakt? Wat hadden nieuwe beelden daaraan kunnen toevoegen?
De schrijver keek zijn leven lang over de heg van zijn eigen beroep - zware chemische industrie - ook naar andere disciplines. Hij
spreekt de talen van de ingenieur, de bioloog (botanie is zijn serieuze hobby) en de wetenschap. Dat laatste vanuit zijn hoogleraarschap milieutechnologie aan de TUDelft.
Bij zijn talrijke voordrachten over energie, milieu en economie verlaten de mensen vaak in verwondering de zaal, die zij een uur tevoren in vermeende zekerheid betraden. Ook dit boek beoogt verwondering te wekken.
Dit boek had gemakkelijk als van een angry old man kunnen zijn, die nu achteraf zijn gelijk komt zoeken. In een lichte en ondanks alles optimistische stijl voert hij de lezer echter van casus naar casus, en vandaar naar de achterliggende structuren. En steeds met hoop en humor naar de verwondering.
Schrijvers praktijk-engagement en aangeboren intellectuele nieuwsgierigheid deden dit boek ontstaan. Een boek als dit was nog niet eerder geschreven.