Een indringend verhaal over verlies, rouw en vertrouwen op God.

'Had ik Marlyn maar niets beloofd! Was ik maar nooit hier gekomen! Had ik maar, had ik maar ...'

Meira Franke vertelt hoe haar leven op een ander spoor wordt gezet na het treinongeluk dat ze meemaakt. Wonderwel komt ze er zelf goed vanaf, maar het echtpaar murray, dat tegenover haar in de trein zat, overlijdt voor haar ogen. Marilyns laatste woorden zijn: 'Als je hier ... wegkomt, wil jij dan ... de kinderen ...' 'Ja, ik zal ze opvangen,' belooft Meira in een opwelling.

Eenmaal aangekomen bij de kinderen Murray, blijkt ze niet welkom te zijn. Zelf heeft ze, na het verlies van haar ouders, geleerd dat praten over je verdriet en boosheid helpt, maar daar wil Thomas niets van weten. De spanning loopt zo hoog op, dat hij besluit te vertrekken. Maar algauw merkt hij dat het verdriet met hem meereist. En het beeld van Meira ...

In dit boek lezen we afwisselend hoe Meira en Thomas deze ingrijpende wending in hun leven ervaren.